10. Turcja żegna — Iran wzywa

Gości­my wła­śnie w sta­rym pała­cu osmań­skim a obec­nie pen­sjo­na­cie uni­wer­sy­tec­kim w San­liur­fie, ponie­waż po raz kolej­ny robi­my sobie prze­rwę w tym pięk­nym mie­ście. To już trze­ci raz. Ale tym razem jest ina­czej, bo nabie­ra­my roz­pę­du na ostat­nie okrą­że­nie po wschod­niej Tur­cji, aby w koń­cu móc prze­kro­czyć bra­my Ira­nu. Teraz, ze świe­żą wizą w kie­sze­ni, Fre­dem spraw­dzo­nym w warsz­ta­cie, po szczę­śli­wym poby­cie w szpi­ta­lu i z dwu­let­nim pozwo­le­niem na pobyt w Tur­cji, roz­po­czy­na­my nowe przy­go­dy w głąb sta­ro­żyt­nej Per­sji. Spójrz­my jed­nak wstecz, do momen­tu kie­dy byli­śmy jesz­cze z naszy­mi przy­ja­ciół­mi Con­ny i Artu­rem, a któ­rzy w mię­dzy­cza­sie wró­ci­li do domu w zaśnie­żo­nych Niemczech.

Gdy pod koniec paź­dzier­ni­ka kon­ty­nu­uje­my wspól­ną podróż wzdłuż wybrze­ża Morza Śród­ziem­ne­go, odwie­dza­jąc pla­że, jaski­nie i gro­ty (takie jak „Nie­bo i pie­kło”), docie­ra­ją do nas róż­ny­mi kana­ła­mi wie­ści o tym, że Iran ponow­nie po 1,5 roku otwie­ra swo­je gra­ni­ce dla tury­stów! Z myślą o tym nowym hory­zon­cie spę­dza­my miły poże­gnal­ny wie­czór w słyn­nej Antio­chii ad Cra­gum, Con­ny robi pysz­ną piz­zę i jeste­śmy zdu­mie­ni, jak szyb­ko minę­ły trzy tygo­dnie, któ­re spę­dzi­li­śmy razem. Następ­ne­go ran­ka macha­my im dłu­go na poże­gna­nie, gdy powo­li wspi­na­ją się po stro­mym wzgó­rzu. Tosia gorz­ko pła­cze, bo tych dwo­je było dla niej waż­ną cząst­ką rodzin­ne­go domu…

• 

• 

• 

• 

• 

Tym waż­niej­szy i pięk­niej­szy był powrót do Zey­ti­na­dy, do naszej ulu­bio­nej turec­kiej rodzi­ny. Spę­dza­my tu cały tydzień. Zno­wu obja­da­my się pysz­nym jedze­niem i poma­ga­my, gdzie może­my. Leo codzien­nie kel­ne­ru­je w restau­ra­cji i dosta­je swój pierw­szy napi­wek, Jasiek spa­wa sta­lo­we ramy do wiszą­cych grzą­dek, a ja pie­kę i gotu­ję w kuch­ni. Poza tym udzie­la­my się arty­stycz­nie kle­jąc mosa­ikę na ścia­nie. W mię­dzy­cza­sie jeź­dzi­my do powia­to­we­go mia­sta Gazi­pa­sa i podej­mu­je­my dru­gą pró­bę zała­twie­nia pozwo­le­niem na pobyt w Tur­cji. W tym celu koniecz­ne są wizy­ty nota­rial­ne i ubez­pie­cze­nia. Gdy jeste­śmy w Gazi­pa­sie, wie­czo­rem par­ku­je­my na pięk­nej pla­ży, któ­ra jest zna­nym miej­scem spo­tkań mię­dzy­na­ro­do­wych kam­pe­ro­wi­czów. Tu pozna­je­my Niem­ców, Pola­ków, Fran­cu­zów i Bel­gów, z któ­rych wie­lu „ucie­kło” z zim­nej i nie­przy­jem­nej Euro­py. Jeden z nich pod­su­nął nam eks­cy­tu­ją­cy pomysł podró­ży do Ara­bii Sau­dyj­skiej, gdzie spę­dził wie­le lat. Cóż, zobacz­my co czas przy­nie­sie…
Oprócz miłych momen­tów, nasze dni są rów­nież wypeł­nio­ne mniej przy­jem­ny­mi rze­cza­mi. Naj­pierw zma­ga­my się z roba­ka­mi, potem nie­któ­rzy z nas cier­pią na nie­przy­jem­ne prze­zię­bie­nie, a „na koniec” oka­zu­je się, że mamy mnó­stwo współ­lo­ka­to­rów w posta­ci pcheł… Te ostat­nie pozo­sta­ją z nami upar­cie przez ponad tydzień, pomi­mo kil­ku­na­stu prań wszyst­kie­go w pral­ce i dezyn­fek­cji Fre­da kil­ka razy dzien­nie. Tosię dopa­dło naj­moc­niej, bo mia­ła ponad 50 ugry­zień. Ale potem przy­cho­dzi cie­płe poże­gna­nie z Zey­ti­na­dą, a tak­że wyja­śnie­nie spra­wy kąśli­wych współ­lo­ka­to­rów. Latem pod żwi­rem podwór­ka restau­ra­cji roz­pę­ta­ła się praw­dzi­wa pla­ga pcheł, przy­wle­czo­nych przez psy. Dzię­ki łagod­nej pogo­dzie czu­ły się one świet­nie też w zimie i były zachwy­co­ne zwłasz­cza Tosią, któ­ra uwiel­bia­ła się tam bawić… Opusz­cza­my Zey­ti­na­dę wdzięcz­ni za gości­nę i czu­jąc się czę­ścią rodzi­ny. Dwa dni poźniej zwal­cza­my osta­tecz­nie pla­gę i kon­ty­nu­uje­my podróż do Alanyi.

• 

• 

W cią­gu naj­bliż­szych kil­ku dni cze­ka­ło nas wie­le spraw orga­ni­za­cyj­nych. To były bar­dzo stre­su­ją­ce dni, któ­rych nie musi­my tutaj szcze­gó­ło­wo opi­sy­wać. Krót­ko mówiąc, otrzy­ma­li­śmy nowe pozwo­le­nie na pobyt w Tur­cji (Ika­met), tym razem na 2 lata (nigdy nie wia­do­mo na co się jesz­cze może przy­dać). Potem Fred dostał nowe doku­men­ty cel­ne i swo­je pozwo­le­nie na pobyt. Aby uzy­stać spo­wro­tem pie­nią­dze wpła­co­ne w Bat­ma­nie, byli­śmy znów w urzę­dzie skar­bo­wym, otwo­rzy­li­śmy turec­kie kon­ta ban­ko­we i zło­ży­li­śmy nie­zli­czo­ną ilość doku­men­tów i kopii. W mię­dzy­cza­sie dowie­dzie­li­śmy się, że ktoś wyko­rzy­stał nie­le­gal­nie (i kry­mi­nal­nie) kopię pasz­por­tu Jaś­ka. Musie­li­śmy więc przejść przez kil­ka orga­nów pań­stwo­nych i sądo­wych, i zło­żyć oświad­cze­nie. Na szczę­ście mogli­śmy liczyć na nie­odzow­ną pomoc naszych turec­ko-holen­der­skich przy­ja­ciół Aylin i Hen­ry­’e­go. Kie­dy tyl­ko było to moż­li­we, wyjeż­dża­li­śmy z Ala­nyi na pustą pla­żę w sąsied­nim Kona­kli. I wła­śnie tam pew­ne­go wie­czo­ru chcie­li­śmy zro­bić sobie pysz­ne bur­ge­ry z gril­la, kie­dy sta­ło się…

Fred par­ko­wał na beto­no­wej powierzch­ni i dla lep­szej ochro­ny przed wia­trem Jasiek prze­par­ko­wał go kil­ka metrów dalej. W tym celu odsta­wił na chwi­lę dra­bin­kę… Nie zdą­żył jej zawie­sić, gdy usły­sze­li­śmy na zewnątrz ude­rze­nie, a potem krzyk. Tosia ude­rzy­ła gło­wą w beton z wyso­ko­ści 1,5m. Nie mogła zła­pać odde­chu, krew sączy­ła się z jej ust, pod­bród­ka i ucha. Szok! Od razu wrzu­ci­li­śmy wszyst­ko do samo­cho­du i 5 minut poźniej byli­śmy w szpi­ta­lu. Była to mała pry­wat­na kli­ni­ka i wszyst­ko zosta­ło wyko­na­ne pro­fe­sjo­nal­nie i z dużym zaufa­niem. Tosię prze­świe­tlo­no, ​​zszy­to jej bro­dę i zro­bio­no tomo­gra­fię w Anta­lyi. Potem póź­nym wie­czo­rem dosta­li­śmy zie­lo­ne świa­tło — gro­mad­ka Anio­łów Stró­żów zadba­ła o to, by nie sta­ło się nic gor­sze­go. Głę­bo­ka rana na bro­dzie do wese­la się zagoi, podob­nie jak pęk­nię­cie bło­ny bęben­ko­wej. Na noc Tosia i ja zosta­ły­śmy w szpi­ta­lu na obser­wa­cji. Ale już poźnym wie­czo­rem Tosia czu­ła się lepiej, bo był tele­wi­zor i kró­lew­ska kola­cja zamó­wio­na przez szpi­tal. Wypi­sa­no nas następ­ne­go ran­ka i wszy­scy byli­śmy zmę­cze­ni, ale bar­dzo wdzięcz­ni za szyb­ką i facho­wą pomoc.

Po zała­twie­niu ostat­nich spraw biu­ro­kra­tycz­nych w Ala­nyi, po ponad tygo­dniu opusz­cza­my mia­sto. Dni były stre­su­ją­ce, ale zda­ży­ło się też kil­ka sym­pa­tycz­nych rze­czy. Pozna­li­śmy Jaso­na i Nata­lie, imi­gran­tów z Kanady/Rosji i spę­dzi­li­śmy razem dwa wie­czo­ry przy sma­ko­ły­kach i eks­cy­tu­ją­cych histo­riach. Samo mia­sto odsło­ni­ło dla nas rów­nież kil­ka pięk­nych zakąt­ków, w tym ruiny histo­rycz­ne­go mia­sta Kle­opa­try nad sta­rym por­tem. Mimo to cie­szy­li­śmy się, że Ala­nya wypu­ści­ła nas w koń­cu ze swo­ich objęć. Dzię­ki cudo­wi biu­ro­kra­cji mogli­śmy ode­brać nasze nowiut­kie kar­ty Ika­met już 2 dni poźniej w Gazi­pa­sa (poprzed­nim razem cze­ka­li­śmy na nie mie­siąc). To trze­ba było uczcić — dużą ilo­ścią wina i wie­czo­rem fil­mo­wym nad morzem! I tak nad­szedł czas, aby poże­gnać się z Morzem Śród­ziem­nym. Nie ma na to lep­sze­go miej­sca, niż ochrzczo­na przez dzie­ci „Smo­cza Zato­ka” przy sta­rej nad­mor­skiej dro­dze mię­dzy Gazi­pa­są a Ala­nyą. Tutaj ponow­nie „nakar­mi­li­śmy” mor­skie smo­ki, a cen­ne skar­by zako­pa­li­śmy na pla­ży. Podzi­wia­my pięk­ny zachód słoń­ca a po spo­koj­nej nocy rusza­my na pół­noc, w góry w kie­run­ku Ankary.

• 

• 

• 

• 

Stres poprzed­nich dni/tygodni ulo­ko­wał się w Jaś­ko­wym kar­ku, i usztyw­nił go na wzór a la Fran­ken­ste­in. Po dwóch tygo­dniach masa­ży Leo-Toś­ko­wych i zmia­nie sce­ne­rii widać popra­wę. W dro­dze do Anka­ry, gdzie spró­bu­je­my uzy­stać wizy do Ira­nu, ponow­nie zatrzy­mu­je­my się w Konyi. Pro­gram poby­tu jest pra­wie taki, jak poprzed­nim razem. Ale naj­pierw, przy wie­lu łzach i sztu­ce per­swa­zji, usu­wa­my w szpi­ta­lu szwy na bro­dzie Anto­nii. Zatrzy­mu­je­my się (znów) na parę dni w hote­lu Gher­dan-Gold, gdzie nas roz­po­zna­no i przy­ję­to nie­zwy­kle miło. Kurs euro do liry osią­gnął teraz 1 – 15, co obni­ża nasze wszel­kie wydat­ki do nie­mal nie­do­pusz­czal­ne­go mini­mum. W hote­lu cie­szy­my się prze­stron­ną sau­ną i łaź­nią turec­ką, pod­da­je­my masa­żom i kese, i powo­li ładu­je­my nasze aku­mu­la­to­ry. Ale naj­pięk­niej­sze jest ponow­ne spo­tka­nie z Osma­nem, spę­dza­my z nim dużo cza­su. Leo i Anto­nia bio­rą udział w tre­nin­gu Taek­kwon­do, pro­wa­dzo­ne­go przez jego cór­kę Hazel. Hazel ma czar­ny pas i od daw­na tre­nu­je gru­py dzie­cię­ce. Osman poświę­ca też czas na waż­ne zada­nie szkol­ne Leo, któ­ry prze­pro­wa­dza z nim dłu­gi wywiad na temat isla­mu i razem odwie­dza­ją meczet. Osman uczęsz­czał jako dziec­ko do szko­ły kora­nu z inter­na­tem, dla­te­go jest eks­per­tem w pyta­niach doty­czą­cych isla­mu. Oczy­wi­ście nie zapo­mnie­li­śmy też o Fre­dzie. Dzię­ki pomo­cy Osma­na zro­bi­li­śmy mu prze­gląd w róż­nych warsz­ta­tach. Wymie­nio­no uszczel­ki w sil­ni­ku i tyl­nej osi, i spraw­dzi­li­śmy hamul­ce i sprzę­gło. Po pię­ciu dniach żegna­my się z Osma­nem i jedzie­my kawa­łek dalej w kie­run­ku Anka­ry. Nasza wizy­ta w Konyi nie mia­ła­by racji bytu, bez odwie­dze­nia Cen­trum Nauki Konya. Spę­dza­my więc tam kolej­ny cały dzień – to już 3. raz w trak­cie naszej podró­ży. Tema­tem week­en­du są „Gwiaz­dy i Kosmos”, więc dzie­ci maj­stru­ją zorze polar­ne i galak­ty­ki w butel­ce oraz lata­ją przez kosmos w planetarium.

• 

• 

• 

• 

• 

Powo­li docie­ra­my do Anka­ry i mamy jeden cel – wizy irań­skie. Po dro­dze robi­my zdję­cia pasz­por­to­we (hmmm dzie­cia­ki tro­chę się jed­nak zmie­ni­ły przez te 1,5 roku), przy­go­to­wu­je­my życio­ry­sy, tra­sę podró­ży i robi­my znów nie­zli­czo­ne kopie. Napię­cie wzra­sta, a resz­tę robi moloch jakim jest Anka­ra i jej codzien­ny cha­os komu­ni­ka­cyj­ny. Po wie­lo­go­dzin­nych poszu­ki­wa­niach miej­sca par­kin­go­we­go znaj­du­je­my noc­leg w pobli­żu amba­sa­dy i wcze­snym ran­kiem rusza­my „do boju”. A potem nagle wszyst­ko idzie jak po maśle. Po 1,5 godzi­nie trzy­ma­my w ręku nasze nowiuś­kie wizy! Musi upły­nąć moment zanim dotrze do mózgu, że drzwi do Per­sji wła­śnie się dla nas otwo­rzy­ły. Chce­my szyb­ko opu­ścić Anka­rę, jest zim­no i leje deszcz. Nie­ste­ty ban­ko­mat w cen­trum han­dlo­wym wpa­da na fatal­ny pomysł połknię­cia naszej kar­ty Master­card. Brrr… I jak to w erze info­li­nii ser­wi­so­wych, na począt­ku nie dzie­je się nic. Kil­ka godzin póź­niej, po obkle­pa­niu przez Jasia dwóch róż­nych urzę­dów pocz­to­wych i pomo­cy miłe­go Tur­ka, kar­tę uwol­nił z ban­ko­ma­tu prze­cho­dzą­cy aku­rat ser­wi­sant. Wyjazd — jak naj­szyb­ciej! Nad dużym sło­nym jezio­rem Tuz Gölü robi­my sobie prze­rwę, pozwa­la­my powę­dro­wać wzro­kiem w dal, pró­bu­je­my zro­zu­mieć nasze wizo­we szczę­ście i z grub­sza pla­nu­je­my tra­sę do Ira­nu. Chce­my tam być przed Bożym Narodzeniem.

• 

• 

• 

Co jest jesz­cze po dro­dze przed nami? Kapa­do­cja. I wła­śnie tam zno­wu się zatrzy­my­je­my. Pozo­sta­wia­my za sobą zim­ną, mokrą pogo­dę i cie­szy­my się sło­necz­nym tygo­dniem w tym fan­ta­stycz­nym świe­cie tufów. Wjeż­dża­my od zacho­du przez Nevse­hir, gdzie rok temu spo­tka­li­śmy naszych przy­ja­ciół podró­ży Izol­dę i Die­the­ra, Til­la i Ate­sa oraz Chri­sto­pha i Adna­nę. Z per­spek­ty­wy ilo­ści doświad­czeń, wyda­je się, jak­by to było to trzy lub czte­ry lata temu. W koń­cu nad­szedł czas, aby ponow­nie wybrać się na wędrów­kę. Scho­dzi­my do Doli­ny Bia­łej, Zerve i Doli­ny Miło­ści i wra­ca­my do magicz­ne­go punk­tu wido­ko­we­go Sun­set Point. Nie ma balo­nów, któ­ry­mi moż­na było­by się poza­chwy­cać, ale jest pięk­ny zachód słoń­ca z gru­ziń­skim bia­łym winem, spa­ghet­ti Bolo­gne­se i wie­le ser­decz­nych życzeń z oka­zji 2. nie­dzie­li adwen­to­wej. Wspi­na­my się na pła­sko­wyż Bot­ze­pe, podzi­wia­my kra­jo­braz poni­żej i pró­bu­je­my roz­po­znać poszcze­gól­ne doli­ny. Powo­li kon­ty­nu­uje­my podróż na połu­dnie przez Musta­fa­pa­sa, mija­jąc na wpół opusz­czo­ny Cemil i dalej polną dro­gą dojeż­dża­my do cał­ko­wi­cie opusz­czo­nej wio­ski skal­nej Gol­go­li. Wie­czo­rem po zwie­dza­niu jaskiń z latar­ką w ręku oglą­da­my „Powrót do przy­szło­ści” – czło­wie­ku, jakie to były cza­sy…! Na połu­dniu w doli­nach jaskiń Sogun­li wędru­je­my jesz­cze raz, a potem żegna­my się z magicz­ną Kapadocją.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Teraz czas, by zro­bić tro­chę kilo­me­trów. Prze­jeż­dża­my przez pierw­sze zasnie­żo­ne góry, ale na szczę­ście świe­żo zaku­pio­ne łań­cu­chy śnie­go­we zosta­ją w opa­ko­wa­niu. Następ­ny przy­sta­nek to Gazian­tep na miej­skim pla­cu kem­pin­go­wym. Tutaj robi­my koniecz­ny dzień porząd­ko­wy. Fred potrze­bu­je drob­nych napraw, inwen­tarz kil­ku prań w pral­ce, a ubra­nia let­nie i zimo­we muszą zostać prze­pa­ko­wa­ne i posor­to­wa­ne. I oczy­wi­ście naj­waż­niej­sza spra­wa, któ­rą trze­ba było przy­go­to­wać – uro­dzi­ny Tosi. Świę­tu­je­my jak się patrzy i jest kolo­ro­we cia­sto papu­go­we z pie­ca Omnia, balo­ny, świecz­ki, wyro­by drew­nia­ne i robio­ne na dru­tach, dużo słoń­ca, szczę­ścia i śmie­ją­cych się jasnych oczu.

• 

• 

• 

Kolej­ny krąg podró­ży zamy­ka się tutaj, w San­liur­fie. Do prze­kro­cze­nia gra­ni­cy zosta­ło już tyl­ko kil­ka dni. Bie­rze­my głę­bo­ki oddech zanim zanu­rzy­my się w sta­ro­żyt­nej Per­sji. Rów­no­le­gle do naszych rado­snych ocze­ki­wań, docie­ra­ją do nas wia­do­mo­ści i wyda­rze­nia z domu. W Niem­czech powo­ła­no nowy rząd a dys­ku­sje o wpro­wa­dze­niu szcze­pień obo­wiąz­ko­wych na covid i kolej­nych restryk­cjach nabie­ra­ją na sile. Pro­te­sty nasi­la­ją się i coraz wię­cej ludzi wycho­dzi na uli­ce, nie tyl­ko w Niem­czech ale w całej Euro­pie. Po dro­dze spo­ty­ka­my coraz wię­cej osób, któ­re nie akcep­tu­ją obec­nie pro­wa­dzo­nej poli­ty­ki, dys­ku­to­wa­ne są moż­li­we kie­run­ki emi­gra­cji i kwe­stio­no­wa­na jest w roz­sąd­ny spo­sób dotych­cza­so­wa ofi­cjal­na nar­ra­cja. Od tego wszyst­kie­go krę­ci nam się w gło­wach i cie­szy­my się, że jedzie­my dalej na wschód, a tym samym dalej od zacho­du. Z dru­giej stro­ny coraz bar­dziej mar­twi­my się powro­tem do świa­ta, któ­ry praw­do­po­dob­nie będzie nam trud­no roz­po­znać. Dla­te­go jeste­śmy wdzięcz­ni, że zna­leź­li­śmy tutaj w Tur­cji naszą tym­cza­so­wą dru­gą przy­stań. Życie tutaj wyda­je się nor­mal­ne pomi­mo oczy­wi­stych pro­ble­mów eko­no­micz­nych (któ­re ist­nie­ją na całym świe­cie). Coraz wię­cej masek spa­da (w sen­sie prze­no­śnym, jak i rze­czy­wi­stym) i od daw­na nie było blo­kad covi­do­wych ani innych zauwa­żal­nych ogra­ni­czeń.  A my nie chce­my się ogra­ni­czać. Dla­te­go cie­szy­my się, że może­my patrzeć w przy­szłość, nie za dale­ko, tyl­ko kil­ka tygo­dni do przo­du i to wystar­czy, aby­śmy byli szczęśliwi.

Do zoba­cze­nia wkrótce!

•