Cześć,

Daw­no nic nie pisa­łem. Dużo się dzia­ło, ale dopie­ro teraz zna­la­złem czas na pisanie.

Oto odpo­wie­dzi na moje pyta­nia z postu 7:

Pyta­nie 1: Czym był Zwią­zek Radziecki? 

Zwią­zek Radziec­ki (w skró­cie Zwią­zek Socja­li­stycz­nych Repu­blik Radziec­kich, ZSRR) był pań­stwem, któ­re ist­nia­ło w latach 1922 – 1991 i było rzą­dzo­ne przez Rosję. Tery­to­rium roz­cią­ga­ło się od Euro­py Wschod­niej i Kau­ka­zu po Azję Środ­ko­wą i Pół­noc­ną i skła­da­ło się z 15 repu­blik związkowych.

Pyta­nie 2: Jaka jest sto­li­ca Gru­zji i jaka jest jej inna nazwa?

Tiflis — Tbilisi

Pyta­nie 3: Co to jest gru­ziń­skie Shu?

Jest podob­ny do ekle­ra, tyl­ko tro­chę mniej­szy i bez cze­ko­la­dy. Mimo to sma­ku­je bar­dzo, bar­dzo dobrze.

Pyta­nie 4: Co to jest półpustynia?

Pół­pu­sty­nia to przej­ście pomię­dzy cier­ni­stą sawan­ną lub ste­pem a praw­dzi­wą pusty­nią. Pół­pu­sty­nia jest mniej lub bar­dziej rów­no­mier­nie pokry­ta roślinnością.

Pyta­nie 5: Jaki to może być za masa?

Jest to mie­sza­ni­na lep­kie­go bło­ta i ropy naftowej.

Pyta­nie 6: Butel­ka wina była w cenie:

a) ok. 1370 Lari

b) ok. 4500 lari = ok. 5700 zło­ty

c) ok. 8850 lari 

Pyta­nie 7: Dla­cze­go na Kau­ka­zie budo­wa­no takie miasta?

Ufor­ty­fi­ko­wa­ne mia­sta-wie­że były budo­wa­ne w celu kon­tro­lo­wa­nia szla­ków przez Kau­kaz i ochro­ny państwa.

Pyta­nie 8: Co to jest duży barszcz kau­ka­ski i jaka jest róż­ni­ca w sto­sun­ku do barsz­czu łąkowego?

Barszcz olbrzy­mi to tru­ją­ca rośli­na pocho­dzą­ca z Kau­ka­zu, któ­ra może dora­stać do 3 metrów wyso­ko­ści i ma ogrom­ne liście. W prze­ci­wień­stwie do barsz­czu olbrzy­mie­go, barszcz łąko­wy nie jest tru­ją­cy, dora­sta do zale­d­wie 1,5 metra i pocho­dzi z Europy.

Pyta­nie 9: Kto to jest dyktator?

Dyk­ta­tor to wład­ca abso­lut­ny, któ­ry ma nie­ogra­ni­czo­ną wła­dzę nad krajem.

Mam nadzie­ję, że zna­leź­li­ście odpowiedzi!

Mój ostat­ni blog doty­czył naszej podró­ży do Gru­zji. Po Gru­zji wró­ci­li­śmy do Tur­cji, bo zosta­li­śmy zapro­sze­ni na wesele.

Tuż za gra­ni­cą spo­tka­li­śmy Petrę ze swo­im MAN Kat 8x8. Jej samo­chód jest ogrom­ny i ma miej­sce na quada w mini gara­żu. Myślę, że to faj­ne auto, ale jest bar­dzo duże dla jed­nej osoby.

Kie­ru­jąc się na połu­dnie przez góry, mija­my tamę Yusu­fe­li. Tama wciąż jest w budo­wie, ale po ukoń­cze­niu będzie trze­cią co do wiel­ko­ści na świe­cie. Z jed­nej stro­ny szko­da mi, że 40 pięk­nych wio­sek i mia­ste­czek musi zostać zala­nych, z dru­giej fascy­nu­je mnie ten gigan­tycz­ny pro­jekt (wyso­kość tamy to 271m). Po dro­dze zro­bi­li­śmy sobie kil­ka wędró­wek po Górach Pon­tyj­skich. Na jed­nej z nich zdo­by­li­śmy gra­ni­cę 3000m n.p.m.

W Egil znów chcia­łem iść do fry­zje­ra. Usia­dłem na krze­śle i na szczę­ście fry­zjer jesz­cze nie zaczął. Wte­dy zda­łem sobie spra­wę, że coś jest na mojej nodze, wzią­łem to do ręki i chcia­łem wyrzu­cić. Zoba­czy­łem owa­da bar­dzo podob­ne­go do osy, ale znacz­nie więk­sze­go. W następ­nej chwi­li poczu­łem bar­dzo duży ból (nigdy wcze­śniej takie­go nie czu­łem). To był szer­szeń orien­tal­ny. Uką­sze­nie tego szer­sze­nia jest mniej jado­wi­te niż osy, ale znacz­nie bar­dziej bole­sne. Minę­ło kil­ka dni, zanim ból ustą­pił. Nie­ste­ty z fry­zje­rem nic nie wyszło.

Wresz­cie w Bat­man, gdzie zosta­li­śmy zapro­sze­ni na kur­dyj­skie wese­le! Impre­za była bar­dzo faj­na, zabaw­na i z bar­dzo gło­śną muzy­ką (tak gło­śną, że musie­li­śmy wpy­chać sobie papier toa­le­to­wy do uszu). Było ponad 300 gości, ale nie na raz, tyl­ko przej­ścio­wo. Wie­le osób i my też tań­czy­li­śmy w kole (3 kro­ki do tyłu, 3 kro­ki po prze­kąt­nej do przo­du…) a zespół grał gło­śną muzy­kę. Wese­le trwa­ło 2 dni i jed­nej nocy poło­ży­łem się spać o 00:30. Nie­ste­ty potem mie­li­śmy gry­pę przez 2 tygo­dnie. Nie­mniej jed­nak było bar­dzo, bar­dzo fajnie!

Potem spo­tka­li­śmy przy­ja­ciół z Nie­miec (Con­ny i Artur) i świę­to­wa­li­śmy z nimi uro­dzi­ny taty. Następ­nie poje­cha­li­śmy razem do Göbe­kli Tepe i Kara­han Tepe i oglą­da­li­śmy inne cie­ka­we miej­sca. Od cza­su do cza­su nur­ko­wa­łem w morzu i każ­de­go wie­czo­ru przy ogni­sku opo­wia­da­li­śmy sobie eks­cy­tu­ją­ce histo­rie z podróży.

Po poże­gna­niu z przy­ja­ciół­mi poje­cha­li­śmy do Zey­ti­na­dy i Gazi­pa­sy. W Zey­ti­na­da jest nasza zaprzy­jaź­nio­na rodzi­na wor­ka­way, u któ­rej byli­śmy już kil­ka razy. Tym razem znów poma­ga­li­śmy i robi­łem mozai­kę na ścianie. 

Następ­nie byli­śmy w Gazi­pa­sa, na bez­płat­nej pla­ży kem­pin­go­wej, gdzie pozna­li­śmy wie­lu miłych podróżników.

Kil­ka dni póź­niej poje­cha­li­śmy do Ala­nyi, aby prze­dłu­żyć naszą turec­ką wizę. Sta­li­śmy na pla­ży w Kona­kli koło Ala­nyi. Gdy już mie­li­śmy robić ham­bur­ge­ry, Anto­nia wypa­dła przez nasze drzwi w aucie na gło­wę, i do tego na beton. Z jej ucha i bro­dy lecia­ła krew i nie wie­dzie­li­śmy, jak poważ­nie jest ran­na. Jak naj­szyb­ciej poje­cha­li­śmy do szpi­ta­la. Na szczę­ście wszyst­ko poto­czy­ło się dobrze i Tosia mia­ła tyl­ko ranę do szy­cia na brodzie.

Po prze­dłu­że­niu wizy poje­cha­li­śmy w kie­run­ku Konyi, gdzie było zde­cy­do­wa­nie zim­niej, mniej niż 4°C. W Konyi zatrzy­ma­li­śmy się na kil­ka dni w moim ulu­bio­nym hote­lu. Mia­łem szczę­ście i spo­tka­łem mana­ge­ra hote­lu w łaź­ni turec­kiej. Był bar­dzo miły i dał mi małą figur­kę Mevlany.

Pyta­nie 1: Kim był Mevlana?

W Konyi dwu­krot­nie wzią­łem udział w tre­nin­gu Taekwon­do i była to świet­na zaba­wa. Kupi­li­śmy też nowe opo­ny do moje­go rowe­ru, a potem jeź­dzi­łem do super faj­nym ska­te­par­ku. Potem poszli­śmy do pla­ne­ta­rium w Cen­trum Nauki Konya, i zoba­czy­li­śmy cie­ka­we fil­my doku­men­tal­ne o kosmo­sie. Tam zro­bi­łem mały holo­gram i butel­kę galak­ty­ki w pomiesz­cze­niu eks­pe­ry­men­tal­nym i prze­pro­wa­dzi­łem małą che­micz­ną eksplozję.

Byli­śmy w Anka­rze dokład­nie jeden dzień, żeby dostać tam naszą irań­ską wizę. Z wizą wszyst­ko poszło gład­ko, tyl­ko kar­ta ban­ko­wa taty znik­nę­ła w ban­ko­ma­cie w cen­trum han­dlo­wym. Aby odzy­skać kar­tę, pra­cow­ni­cy ban­ku musie­li klu­cza­mi otwo­rzyć ban­ko­mat. To trwało…

W dro­dze do Ira­nu ponow­nie zatrzy­ma­li­śmy się w Kapa­do­cji. I nawet Świę­ty Miko­łaj nas tam zna­lazł. Odkry­li­śmy kil­ka nowych (dla nas) zakąt­ków i dolin oraz zro­bi­li­śmy sobie pie­sze wyciecz­ki. Zna­lazł się też czas na wie­czór fil­mo­wy z „Powró­tem do przy­szło­ści 1”.

Szó­ste uro­dzi­ny Anto­ni świę­to­wa­li­śmy w Gazian­tep i San­liur­fa. San­liur­fa to nasze dru­gie ulu­bio­ne mia­sto i miły hotel, gdzie spę­dzi­li­śmy kil­ka dni. Nie­ste­ty tym razem nie mogli­śmy sie­dzieć na tara­sach z powo­du smo­gu. Mimo to roz­go­ści­li­śmy się w hote­lu i oglą­da­li­śmy „Hra­bie­go Mon­te Chri­sto” i „Kara­te Kid 1”.

Ostat­nim przy­stan­kiem w dro­dze do Ira­nu był Van. Tam spo­tka­li­śmy naszych turec­kich przy­ja­ciół i zała­twi­li­śmy wszyst­ko, co było koniecz­ne do Iranu.

                                                                 22.12.2022

Iran! W koń­cu tu dotarliśmy!

Moje pierw­sze wra­że­nie na temat Ira­nu było takie, że moż­na zała­twić naj­wy­żej jed­ną rzecz na dzień, ale wszę­dzie są ludzie, któ­rzy są bar­dzo chęt­ni do pomo­cy. Moje dru­gie wra­że­nie jest takie, że ruch ulicz­ny to kata­stro­fa, bo kie­row­cy jeż­dżą jak kamikadze.

Pierw­szym dużym mia­stem za gra­ni­cą był Tabriz. Świę­to­wa­li­śmy tam Boże Naro­dze­nie. I nawet w Wigi­lię spadł śnieg. Na zewnątrz było zim­no, ale we FREDZIE było cie­pło i przy­tul­nie. FREDA ład­nie ude­ko­ro­wa­li­śmy i było pysz­ne tra­dy­cyj­ne pol­skie jedze­nie. Potem wyszli­śmy na zewnątrz, a na drze­wie wisiał worek od „Dzie­ciąt­ka”. To było wspa­nia­łe! Następ­ne­go dnia wymie­ni­li­śmy pie­nią­dze i zosta­li­śmy milio­ne­ra­mi (1 euro = ok. 340 000 Rial). Po wizy­cie u Ali — wiel­kim przy­ja­cie­lu wie­lu podróż­ni­ków — w jego małym skle­pie z maszy­na­mi do szy­cia, uda­li­śmy się w kie­run­ku Kashan i pustyni.

Kashan to pięk­ne sta­re mia­sto z gli­ny z dużym orien­tal­nym ogro­dem (Fin Gar­den), któ­ry był źró­dłem wody dla całe­go mia­sta. W Kashan dotkli­wie zauwa­ży­łem, że mię­dzy 13:00 a 18:30 nie ma nic do jedze­nia (spę­dzi­li­śmy 4 godzi­ny na szu­ka­niu otwar­tej restauracji).

Chcie­li­śmy świę­to­wać Syl­we­stra na pusty­ni i poje­cha­li­śmy na pusty­nię Kavir. Tam zoba­czy­łem pierw­szy raz w moim życiu wiel­kie piasz­czy­ste wydmy. Były bar­dzo wyso­kie i napraw­dę faj­nie było po nich ska­kać i bie­gać! Na koniec roku na kola­cję była pysz­na duszo­na kapu­sta i wie­czór fil­mo­wy. Nie­ste­ty nie mie­li­śmy rakiet syl­we­stro­wych, ale za to zim­ne ognie o 22:00. To był napraw­dę wspa­nia­ły rok!

W Isfa­han spo­tka­li­śmy Vre­sha (bar­dzo miłe­go mecha­ni­ka, któ­ry poma­ga wie­lu podróż­ni­kom napra­wiać ich samo­cho­dy). U Vre­sha byli inni podróż­ni­cy, David i Myriam z Luk­sem­bur­ga oraz Flo­ri z Niemiec.

Razem w wiel­kim kon­wo­ju trzech samo­cho­dów kie­ru­je­my się na pusty­nię Kavir.

Po dro­dze zatrzy­ma­li­śmy się w daw­nej kopal­ni mie­dzi pośrod­ku pust­ko­wia. To było eks­cy­tu­ją­ce i tro­chę prze­ra­ża­ją­ce. W sta­rym szy­bie gór­ni­czym spusz­cza­li­śmy 20m linę (z przy­wią­za­ną latar­ką) i nie było śla­du dna. W dro­dze powrot­nej do cywi­li­za­cji musie­li­śmy prze­je­chać błot­ni­stą rze­kę wypły­wa­ją­cą z kopal­ni oło­wiu. Na szczę­ście David i Myriam poje­cha­li pierw­si i przy­go­to­wa­li dla nas tra­sę. Potem nie­ste­ty musie­li­śmy się pożegnać.

Następ­nie prze­je­cha­li­śmy przez kil­ka oaz na pusty­ni Kavir. Po małej wybo­istej ścież­ce dotar­li­śmy do opusz­czo­ne­go eko­lo­gicz­ne­go obo­zu i sta­li­śmy tuż obok wiel­kiej wydmy. Wspi­nacz­ka i zbie­ga­nie znów było na porząd­ku dzien­nym. Tam też doświad­czy­li­śmy sła­bej burzy piaskowej.

Następ­nym przy­stan­kiem było Yazd, napraw­dę pięk­ne mia­sto. Zje­dli­śmy osiem gigan­tycz­nych gałek lodów (3 – 4 razy więk­szych niż w Niem­czech) za jedy­ne 7 zło­ty! W Yazd zwie­dzi­li­śmy Muzeum Zarch Qanat i zoba­czy­li­śmy wie­le pięk­nych pała­ców z wie­ża­mi wiatrowymi.

Pyta­nie 2: Co to jest kanat?

Pyta­nie 3: Co to jest wie­ża wia­tro­wa i jaka jest jej funkcja?

Po prze­dłu­że­niu naszej irań­skiej wizy w Yazd poje­cha­li­śmy do Ker­man. Była to więk­sza sta­cja przed pusty­nią Lut. W uro­czym hote­lu (gdzie sta­li­śmy na podwór­ku) zje­dli­śmy naszą pierw­szą praw­dzi­wą per­ską kola­cję i była baaaar­dzo pysz­na! Spa­ce­ru­jąc po mie­ście prze­ży­li­śmy nie­wiel­kie trzę­sie­nie zie­mi (4,7 w ska­li Rich­te­ra), nie zauwa­ża­jąc go nawet. Widzie­li­śmy tyl­ko, że w skle­pie po dru­giej stro­nie uli­cy zadrża­ły szyby.

Teraz uda­li­śmy się na pusty­nię Lut. Pusty­nia Lut to pusty­nia sło­na zna­na ze swo­ich kalu­tów. Wspi­na­li­śmy się na pierw­sze (mniej­sze) kalu­ty w opusz­czo­nym obo­zie pustyn­nym. Potem poje­cha­li­śmy do więk­szych kalu­tów i tam gra­łem w pił­kę. Nigdy wcze­śniej nie widzia­łem cze­goś takie­go jak kalut i moż­na sobie wyobra­zić, że tak wyglą­da na księżycu. 

Pyta­nie 4: Co to jest kalut?

Na tej pusty­ni znaj­du­ją się pół­su­che sło­ne jezio­ra, a nawet sło­na rze­ka, któ­ra pły­nie przez cały rok. Woda w rze­ce była bar­dzo sło­na (kosz­to­wa­łam) i zapa­da­łem się w sło­nym błot­ku. Po dość dłu­gim, roz­my­tym odcin­ku dro­gi na wschód, w koń­cu zoba­czy­li­śmy pierw­sze wędru­ją­ce wiel­błą­dy. Pod­sze­dłem do nich na 1m, ale wiel­błąd nie­ste­ty odszedł. 

Pyta­nie 5: Gdzie jest naj­go­ręt­sze miej­sce na Zie­mi, w któ­rym zmie­rzo­no tem­pe­ra­tu­rę powy­żej 70°C?

Po 40 km wybo­istej dro­gi docie­ra­my do wydm Rig-e-Yal­lan. Tam, wspi­na­jąc się na 200-metro­wą wydmę, spo­ci­li­śmy się dość moc­no. Z góry puści­łem moją pił­kę i obser­wo­wa­li­śmy, w któ­rą stro­nę się poto­czy. Rig-e-Yal­lan to naj­wyż­sze wydmy w Ira­nie (ponad 400 m wyso­ko­ści). Napraw­dę faj­nie było zbie­gać i toczyć się! Następ­ne­go ran­ka zoba­czy­li­śmy, że gęsta, zaku­rzo­na chmu­ra zmie­rza w naszym kie­run­ku. Na począt­ku zacie­ka­wi­ło nas to. Potem zoba­czy­li­śmy, że to burza pia­sko­wa, któ­ra nie usta­je. Wiatr był tak sil­ny, że pia­sek i pył zakry­ły słoń­ce. Utknę­li­śmy w samo­cho­dzie na 9 godzin (bez moż­li­wo­ści otwar­cia okna). Następ­ne­go dnia gdy burza osła­bła w koń­cu prze­je­cha­li­śmy całą pusty­nię i jecha­li­śmy dalej wzdłuż gra­ni­cy afgań­skiej i paki­stań­skiej. Gdy dotar­li­śmy do Zahe­dan po 360 km, mia­łem już dość pustyni.

Teraz zno­wu chcie­li­śmy nad morze. Poraz pierw­szy dla nas wszyst­kich Zato­ka Per­ska. Po dro­dze minę­li­śmy Bam, gdzie 20 lat temu mia­ło miej­sce sil­ne trzę­sie­nie zie­mi i zgi­nę­ło oko­ło 40 000 z 50 000 ludzi.

Nad morzem w Ban­dar Pol musie­li­śmy cze­kać 1,5 godzi­ny, by zdo­być bilet i pozwo­le­nie na prze­pły­nię­cie pro­mem na wyspę Keszm (co trwa­ło 15 minut). Mimo wszyst­ko było war­to i zosta­li­śmy tam dwa tygo­dnie. Na wyspie spo­tka­li­śmy Tama­rę i Gor­do­na, Chri­sa, Eri­kę, Levi­na i Ailę (bar­dzo uro­cze­go 7‑miesięcznego psa, któ­re­go przy­gar­nę­li w Tur­cji) oraz kil­ku innych podróż­ni­ków. Na Keszm znaj­du­je się wie­le pięk­nych dolin utwo­rzo­nych z for­ma­cji pia­sko­wych. Zoba­czy­li­śmy tam kate­drę sol­ną z naj­więk­szy­mi gro­ta­mi sol­ny­mi na świecie.

Mię­dzy war­stwa­mi soli uda­ło mi się zna­leźć kamie­nie pirytowe.

Pyta­nie 6: Co to jest piryt?

W cza­sie odpły­wu mogli­śmy robić dłu­gie wędrów­ki po stre­fie pły­wów, i pły­wać w cza­sie przy­pły­wu. W cią­gu dnia odwie­dza­ły nas wiel­błą­dy, któ­re kar­mi­li­śmy reszt­ka­mi warzyw i gła­ska­li­śmy. Wie­czo­rem zawsze było ogni­sko i mgła z maszy­ny Gor­do­na. Zro­bi­li­śmy ham­bur­ge­ry i spa­łem w namio­cie z Levi­nem. Wszy­scy pró­bo­wa­li­śmy świe­żo wydo­jo­ne­go mle­ka wiel­błą­dzie­go (sma­ku­je tro­chę jak mle­ko kro­wie, ale jest gęst­sze). To był bar­dzo faj­ny czas spę­dzo­ny razem!

Po kil­ku dniach poje­cha­li­śmy dalej sami i świę­to­wa­li­śmy moje uro­dzi­ny. W cią­gu dnia zro­bi­li­śmy faj­ną wyciecz­kę małą moto­rów­ką pędzą­cą z 50 km/h po morzu i obser­wo­wa­li­śmy del­fi­ny. Wie­czo­rem zoba­czy­li­śmy film “Sister Act“. 

Po wie­lu miłych prze­ży­ciach opu­ści­li­śmy wyspę, aby prze­dłu­żyć naszą wizę w Ira­nie. Prze­dłu­ży­li­śmy ją w Ban­dar Abbas i tam spo­tka­li­śmy Arne, Peti i ich dzie­ci. Podró­żu­ją sta­rym Mer­ce­de­sem 4x4 cię­ża­rów­ką i nowo­cze­sną kabi­ną miesz­kal­ną z pralką.

W dro­dze do Shi­raz spo­tka­li­śmy jesz­cze Hage­na i Susi z dzieć­mi. Podró­żu­ją z IFA L60 4x4 – autem pro­du­ko­wa­nym w daw­nym NRD. W Shi­raz wybra­li­śmy się na spa­cer po mie­ście i zoba­czy­li­śmy wie­le zabyt­ków, takich jak bazar, pała­ce, mau­zo­leum Shah Che­raq (z milio­na­mi mini luster) i mecze­ty. Poszli­śmy też do Muzeum Przy­ro­dy, Tech­ni­ki i Histo­rii, w któ­rym znaj­du­ją się dwu­gło­we kozy i inne sza­lo­ne rzeczy.

Dnia 22.02.2022 o 22:22:22 jesz­cze nie spa­łem i świę­to­wa­li­śmy tą wyjąt­ko­wą datę.

Per­se­po­lis to naj­słyn­niej­sze mia­sto arche­olo­gicz­ne Ira­nu, i znaj­du­je się w pobli­żu Shi­raz. Kie­dyś Per­se­po­lis było bar­dzo waż­nym i boga­tym mia­stem na Jedwab­nym Szla­ku. Dzię­ki oku­la­rom VR (wir­tu­al­na rze­czy­wi­stość) moż­na było sobie wszyst­ko bar­dzo dobrze wyobra­zić i podzi­wiać daw­ną wspa­nia­łość tego miejsca.

W dro­dze powrot­nej do Zato­ki Per­skiej widzie­li­śmy wie­lu noma­dów z owca­mi i koza­mi. Nad Zato­ką zro­bi­li­śmy sobie kil­ka dni wol­ne­go, aby znów cie­szyć się morzem po irań­skiej stro­nie i pisać bloga.

A gdzie poje­dzie­my dalej, to niespodzianka!

Do następ­ne­go razu, 

Wasz Leo